Η φινέτσα, η ελαφράδα και η σαφήνεια των γεύσεων είναι ανάθεμα για την συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων foodie, παρόλο το γεγονός ότι η τελευταία –αλλά ως ένα βαθμό και οι δύο πρώτες- αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής γαστρονομικής αυθεντικότητας. Συνεπώς όταν ακούς διθυραμβικά σχόλια για ένα εστιατόριο ξέρεις (σχεδόν) με βεβαιότητα ότι θα βρεθείς μπροστά σε μια κουζίνα που εκτός από κάποιες αδιαμφισβήτητες αρετές θα χαρακτηρίζεται από πληθωρική νοστιμιά, γευστικό βάρος και απροσδιόριστο flavor.
Και ακριβώς αυτήν την κατάσταση βρίσκει κανείς στο πολυδιαφημισμένο και πολυπαινεμένο Simul του σεφ Νίκου Θωμά. Βγαλμένο και αυτό μέσα από την Master Chef μηχανή της επιτυχίας, προσφέρει ένα σωστό σε έκταση και ελκυστικό σε ανάγνωση μενού που αν και δεν έχει κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση σε “ψήνει” να το γευτείς.
Επίσης “ψήνει” καλά και χωρίς εισαγωγικά, αφού όλα τα κυρίως υλικά των πιάτων ήταν σωστότατα στους χρόνους, αρκούντως ζουμερά αλλά και πειστικότατα στην επαφή με το στόμα. Τρυφερά, μελωμένα η τραγανά όταν και όσο έπρεπε έθεταν τις βάσεις της επιτυχίας, μια επιτυχία που φαντάζομαι ότι έχει έρθει γενικώς. Δεν κατάφερε όμως να έρθει ειδικώς, αφού σχεδόν κανένα από τα υπόλοιπα επιμέρους υλικά των πιάτων αλλά ούτε και η φρεσκάδα τους κατάφερνε να “βγει” –και συνεπώς να με κερδίσει- σε άρωμα και flavor. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η Caesar’s Καβούρι, το Καλαμάρι Σχάρας και το Καλαρρύτικο Αρνί, με το πρώτο να διαλαλεί πίκλα αγγούρι και παστέλι dashi, το δεύτερο chutney chorizo, vinaigrette από πράσινο πιπέρι και σέσκουλα και το τρίτο πράσο, σέλινο και άγρια χόρτα, υλικά τα οποία δήλωναν απόντα, χαμένα μέσα στο βάρος υπερβολικών σαλτσών και dressing.
Από την άλλη πρέπει κανείς να πιστώσει τις ενδιαφέρουσες υφές που προσέφεραν έξτρα πόντους σώζοντας πιάτα όπως το αδιάφορο Tartare Μόσχου ή ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την Ρεβυθάδα, το πιάτο που μάλλον ήταν και το μόνο που θυμόμουνα την μεθεπόμενη μέρα. Από την άλλη βέβαια πρέπει κανείς να χρεώσει την υφή των επιδορπίων, τα οποία κατέρρεαν σε χρόνο dt δημιουργώντας γλυκές σούπες στα πιάτα…
Photo:Popi Wallick
Προφανώς και θα ήμουν το τελευταίο άτομο που θα ανυπομονούσα να ξαναπάω στο Simul, ωστόσο δεν θα αποθάρρυνα όποιον θα ήθελε να το επισκεφτεί έστω και αν στις αδυναμίες του προσέθετα την μέτρια σχέση ποιότητας- τιμής. Και όσο και αν ακούγεται οξύμωρο θα ήθελα να βρίσκομαι δίπλα του και να τρώω το ίδιο πιάτο για να συζητώ περί της σαφήνειας της ασάφειας…
Refinement, lightness and clarity of flavors are anathema to the vast majority of domestic foodies, despite the fact that the latter – but to a certain extent the first two as well- is the cornerstone of Greek culinary authenticity. Therefore, when you hear rave reviews about a restaurant, you know with (almost) certainty that you will find yourself in front of a kitchen that, apart from some undeniable virtues, will be characterized by voluptuousness, heaviness, and undefined flavor.
And exactly this situation is found in the much-publicized and praised Simul of chef Nikos Thomas. Been born from the Master Chef’s success-machine, it offers a concise and attractive menu which, although it does not have a specific direction, «teases» you to taste it.
Photo:Popi Wallick
The first impression of the dishes is that their main ingredients are perfectly cooked, hence sufficiently juicy but also very convincing in texture. Tender, mellow or crunchy when and as much as needed laid the foundations for a widely accepted recognition. However, I cannot embrace this judgment, since almost none of the other individual ingredients of the dishes and not even their freshness managed to «come out» – and therefore win me over – in terms of aroma and flavor. Typical examples are Caesar’s Crab, Grilled Squid and Kalarritiko Lamb, with the first claiming pickled cucumber and dashi pasteli, the second chorizo chutney, chard and green pepper vinaigrette and the third leek, celery and wild greens, ingredients that are disappeared under the weight of heavy sauces and dressings.
On the other hand, one has to credit the interesting textures that offer extra points, saving dishes like the bland Veal Tartare or elevating even more the Chickpea, the dish that was probably the only one I was remembering the next day. On the other hand, one has to charge the texture of the desserts, which collapsed in dt time creating sweet soups on the plates…
I’d obviously be the last person to look forward to going to Simul again, but I wouldn’t discourage anyone from visiting this hot spot, even if I add the mediocre value for money to its weaknesses. And as much as it sounds like an oxymoron, I’d like to sit next to him/her and eat the same dish to discuss the clarity of ambiguity…
Η στάση μου στο Πανόραμα της οικογένειας Λεντάρη ήταν εντελώς τυχαία, μιας και η ταβέρνα στο οροπέδιο του Ασκύφου Σφακίων δεν περιλαμβανόταν στην λίστα των μαγαζιών που είχα προγραμματίσει να επισκεφθώ ως το βασικό μέλος της επιτροπής των βραβείων E Gourmet της Ελευθεροτυπίας. Έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε, αλλά ακόμα έχω στο στόμα μου το καταπληκτικό τηγάνι στα πιτάκια με τα άγρια χόρτα, την γήινη εκρηκτικότητα των κουκιών με αγκινάρα, την δαντελένια σφακιανή πίτα με το απερίγραπτο μέλι της περιοχής αλλά ένα γαμοπίλαφο -ορόσημο για το πως πρέπει να είναι το πλέον βανδαλισμένο πιάτο της Κρήτης.
Βέβαια ένοιωσα και λίγο –ευγενική λέξη για το “πολύ”- βλάκας στην σχεδόν ειρωνική απάντηση της κυρίας Ελένης στην παραγγελιά μου που περιελάμβανε σταμναγκάθι: “καλά σταμναγκάθι μες στο κατακαλόκαιρο, το χειμώνα ελάτε!” Όμως προφανώς αυτό δεν ήταν ικανό να στερήσει από την σπουδαία μαγείρισσα και το Πανόραμα το βραβείο της καλύτερης ταβέρνας της Κρήτης, μια απόφαση που ξάφνιασε όλο το νησί. Βλέπετε ακόμα και οι ψαγμένοι foodie του δεν είχαν φτάσει ποτέ μέχρι το απομονωμένο οροπέδιο με τις εκπληκτικές πρώτες ύλες για να γευτούν τα ανυπέρβλητα πιάτα της.
Η επόμενη χρονιά με έφερε να χαρίζω άλλο ένα βραβείο (το 2ο από τα 3 σερί, πριν η Ελευθεροτυπία αρχίσει να πνέει τα λοίσθια) αυτή τη φορά με την ευλογία του Επίκουρου. Είχα μαλώσει αμέτρητες φορές καθήμενος στο ίδιο τραπέζι με τον αξέχαστο Αλβέρτο μου –βλέπετε το κρύο αίμα μου ερχόταν συχνά σε σύγκρουση με την ζεστή, γεμάτη καλοσύνη ψυχή του –όμως αγναντεύοντας την θέα του οροπεδίου και ακούγοντας τα κουδούνια από τα πρόβατα που έβοσκαν πέρα στον ορίζοντα συμφωνήσαμε επί τέλους: αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα γεύματα που είχαμε κάνει στην ζωή μας!
Η κα Λεντάρη προφανώς και πατά πάνω σε μια πρώτη ύλη –μεγάλο μέρος της οποίας προέρχεται από ζώα και καλλιέργειες της οικογένειας- που κάνει ακόμα και τα πιο πολυπαινεμένα εν Αθήναις “ντόπια” προϊόντα να φαντάζουν βγαλμένα από εργοστάσια πλαστικών. Όμως εδώ έρχεται και η εκπληκτική διαχείριση από την ξεχωριστή μαγείρισσα για να τα αναδείξει και να τα στείλει στην κατηγορία του συγκλονιστικού.
Αυτό ήταν που επισήμανα στην Νανά Δαρειώτη και τον Ανδρέα Ανδρουλιδάκη, συνάδελφοι στο Olive και αμφότεροι βαθιοί γνώστες της κουζίνας γενικότερα αλλά και της κρητικής κουζίνας ειδικότερα, κατά την τελευταία επίσκεψη μου εκεί. Το στροφιλίκι από την πατρίδα του τελευταίου –το Βερίκοκο στα νότια του Ρεθύμνου- μέχρι το Πανόραμα ήταν άγριο και έπρεπε να αποζημιώσει με κάτι το εξαιρετικό. Έτσι όταν είδα το χαμόγελο ικανοποίησης μέσα από την παχιά γενειάδα του τόλμησα να ξεστομίσω στον Κρητικό “είδες που η Κρητική κουζίνα μπορεί να είναι και τέλεια στους χρόνους και να μην πλέει σε ένα δάκτυλο λαδιού;” Για να λάβω την απάντηση με ένα ακόμα ειρωνικό μειδίαμα “ναι, μόνο που αυτό δεν είναι κρητική κουζίνα”.
Ίσως ο Αντρέας να είχε δίκιο, μιας και η κουζίνα της κας Λεντάρη μπολιάζει τον ορεσίβιο πρωτογονισμό με ένα μοναδικό, έμφυτο haut Cuisine DNA. Michelin- άτο θα ριψοκινδύνευα να πω, όμως μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη με σιγουριά αφού στις 31/1 θα συναντήσει την Michelin-άτη ομάδα του Hytra Restaurant & Bar με επικεφαλή τον Γιώργο Φελεμέγκα, κλείνοντας το αφιέρωμα «Ladies masters @ Hytra» του κορυφαίου εστιατορίου στις κυρίες της Ελληνικής κουζίνας.
Είμαι σίγουρος ότι η …σκληροτράχαλη Ελένη Λεντάρη δεν είναι τόσο γνωστή όσο οι άλλες πιο προβεβλημένες κυρίες που σύμπραξαν με τον χαρισματικό σεφ χαρίζοντας σπουδαίες αυθεντικές γεύσεις που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν στο βωμό ενός lifestyle εντυπωσιασμού. Όμως είμαι επίσης σίγουρος ότι όσοι βρεθούνε στα τραπέζια του Hytra της επόμενη Τετάρτη θα απολαύσουν ένα αξέχαστο φαγητό από μια αξέχαστη μαγείρισσα.
Εγώ πάντως θα είμαι εκεί. Μαζί με μια μεγάλη ανθοδέσμη!
Δεν πρόλαβα το πρώτο Hams & Clams των 50τμ όπου όλα συνέβαιναν μπροστά σου, όμως το σημερινό Hams & Clams είναι μια μαγαζάρα 500τμ –περισσότερο λογοπαίγνιο αυτό παρά πραγματική εκτίμηση!- όπου τίποτε δεν συμβαίνει μπροστά σου, εκτός βέβαια από ότι ξετυλίγεται μια πασαρέλα θαλαμηγών βασιλικών διαστάσεων. Επιπλέον το Hams περνά απαρατήρητο, σε αντίθεση με το Clams που δεσπόζει στο απόλυτα θαλασσοκεντρικό menu.
Αν κάποιος έχει ψυχανεμιστεί το γούστο μου (διαβάζοντας με που και που), πιστεύει έστω και λίγο στην Σημειολογία και συνυπολογίσει τις κακές σχέσεις που έχω με τα ωμά όστρακα θα καταλάβει ότι όλα συνηγορούσαν σε μια κακή (γαστρονομικά) βραδιά. Όμως τόσο ο ασήμαντος Σίμος Γεωργόπουλος όσο και ο σημαντικότατος John Lock –θεμελιωτής της επιστήμης – διαψεύστηκαν από το φαγητό του Hams & Clams.
Έχοντας την αβάντα των εξαιρετικών μαγειρικών χρόνων, τα πιάτα μπορούν να ρισκάρουν στο επίπεδο των συνδυασμών. Άλλες φορές αυτό το ρίσκο αποζημιώνεται με τέλειες ισορροπίες- ο άρτια ψημένος τόνος για παράδειγμα καταφέρνει να μην σκεπαστεί ούτε από την γενναιόδωρη κρούστα των μπαχαρικών ούτε από τον ταραμά(!) – και άλλες φορές απλώς χρειάζεται κάνεις να βάλει στην άκρη το βουνό των αχρείαστων αχνιστών κρεμμυδιών και της υδαρούς πράσινης φάβας για να απολαύσει το πιο τέλειο καπνιστό χέλι της πόλης.
Οι Γαρίδες Ταρτάρ αλλά και η Τσιπούρα Σεβίτσε αποδεικνύουν την δύναμη της κουζίνας στα ωμά, δύναμη η οποία μπολιάζεται από αέρινο, ασιατικό εξωτισμό. Ο τελευταίος μάλιστα δεν χάνεται ούτε όταν η όψη προδιαθέτει για το αντίστροφο, με τον Μπακαλιάρο με Πράσινο Κάρυ να αποτελεί απτή απόδειξη.
To Hams & Clams προσφέρει ποιοτική ψαροφαγία (που είναι εξ ορισμού ακριβή) σε μια χαρισματική τοποθεσία (που είναι εξ ορισμού ακριβή), οπότε προφανώς και δεν είναι ένα φθηνό εστιατόριο. Όμως η έμφαση που δίνεται στο μοίρασμα –ένα κυρίως και τρία πρώτα πιάτα ανά ζευγάρι είναι αρκετά-αλλά και οι πολλές (καλές) οικονομικές επιλογές που προσφέρει η λίστα κρασιών θα κρατήσουν τον λογαριασμό σε αρκετά χαμηλότερα επίπεδα από αυτά που φαντάζεται κανείς. Και η κοσμοπολίτικη θέα είναι κερασμένη…
Hams & Clams, Λιμάνι Μαρίνα Ζέας, 210 4186683.
I missed the first 50sq m Hams & Clams where everything happened in front of you, but 2024’s Hams & Clams is a 500sq m mega restaurant – more of a pun than an actual assessment! – where nothing happens in front of you, except of course for a catwalk of royalty- size yachts! In addition, the Hams go unnoticed, unlike the Clams that dominate the completely seafood-centric menu.
If someone has indulged in my taste (reading me from time to time), believes even a little in Semiotics and factored in my bad relations with raw shells will easily understand that everything was advocating for a bad (culinary) evening. But both the humble Simos Georgopoulos and the great John Lock – founder of science – were disproved by the food of Hams & Clams.
photo: Popi Wallick
Having the advantage of excellent cooking times, the dishes can take risks at the level of combinations. Sometimes this risk is compensated by fine balance – the perfectly seared tuna, for example, manages not to be covered by either the generous crust of spices or the tarama(!) – and other times you just need to put aside the unneeded “mountain” of braised onions and the diluted puree of green fava beans to enjoy the most perfect smoked eel in town.
The Shrimp Tartar as well as the Sea Bream Ceviche are proving the power of raw cuisine, a power seasoned with airy, Asian exoticism. The latter is not lost even when the appearance predisposes to the opposite, with the Cod with Green Curry being tangible proof.
Hams & Clams offers quality seafood (which is by definition expensive) in a gifted location (which is by definition expensive), so it’s obviously not a cheap restaurant. But the emphasis on sharing – one main and three first courses per couple is enough – and the many (good) affordable options offered by the wine list will keep the bill considerably lower than one might imagine. And the cosmopolitan view is a treat…
Λίγες οι αξιόλογες γαστρονομικές εκπλήξεις του 2023, περισσότερες όμως οι …θήμισες (όπως θα έλεγαν και οι ποιητές της Λήμνου) προορισμών που χαρίζουν εξαιρετικό φαγητό. Προφανώς αντιλαμβάνομαι την ανάγκη κάθε foodie για να δοκιμάζει νέα πράγματα, να πει ότι πήγε και αυτός στο τάδε trendy μαγαζί, όμως το φαγητό εν τέλει απέχει λιγότερο από το κρασί και την διαχρονικότητα που αυτό πρεσβεύει από όσο νομίζουμε. Και η σταθερότητα και η συνέπεια είναι αρετές που -έστω αν και οι περισσότεροι έλληνες τις παραγνωρίζουν παντελώς προτιμώντας πολυσυζητημένες φούσκες- απαιτούν πάθος, προσήλωση και σκληρή δουλειά.
Από την άλλη η fine dining εστίαση απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες σε πολλά επίπεδα προκειμένου να μην γίνει βαρετή και κουραστική – τουλάχιστον στα δικά μου μίζερα μάτια!- κάτι που ολοένα και σπανιότερα καταφέρνει. Όχι haut cuisine συνεπώς για μένα στην Best of 2023 λίστα μου, αλλά νόστιμο, ανεπιτήδευτο πλην σοφό φαγητό!
Βασίλαινας.
Tα Michelin-άτα εστιατόρια τα οποία επισκέφθηκα το ’23, μου προσέφεραν αξιόλογες fine dining εμπειρίες που όμως δεν στάθηκαν ικανές να αγγίξουν τις συναισθηματικές μου γαστρονομικές χορδές. Ο Βασίλαινας με τον υπέροχο Μάνο Γαρνέλη στο τιμόνι από την άλλη μπορεί να μην είναι ανταγωνίσιμος σε …grande table όρους, όμως αντιπαραθέτει μια αξιοθαύμαστη συνέπεια από πιάτο σε πιάτο, μια παραδειγματική γευστική ισορροπία, αψεγάδιαστους χρόνους σε κάθε παρασκευή, τέλειο (επί τέλους!) αλάτι και μια άφθαστη ικανότητα να σε κάνει να γεύεσαι με σαφήνεια κάθε μα κάθε υλικό που υπάρχει σε κάθε συνταγή του. Η πιο χαλαρή, ουσιαστική και σωστά τιμολογημένη υψηλή γαστρονομία από όσες έχω συναντήσει στην Αθήνα, έστω και αν το μενού απαιτεί μια ανανέωση!
Βασίλαινας, Βρασίδα 13, Αθήνα, 210 7210501.
Zohos.
Το Zohos σίγουρα αποτελεί την πιο ευχάριστη έκπληξη του 2023, αφού συνδυάζει σχεδόν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την έννοια της «υψηλής, προσιτής γαστρονομίας». Εβρισκόμενο στο όμορφο αίθριο του Electra Palace εκπέμπει casual πολυτέλεια αλλά και αέρα haut cuisine. Οι chef Σάκης Βενέτης και Χάρης Αντωνόπουλος θεωρητικά “πουλάν” μεζέ, πρακτικά όμως μπολιάζουν την άφθονη νοστιμιά των πιάτων τους με πολύπλοκες υφές, γευστική πολυπλοκότητα και μαγειρική αρτιότητα. Ωστόσο το πράττουν σε τιμές μεζέ, γεγονός που καθιστά το Zohos το δικό μου γαστρονομικό Best Buy. Αυτή η εξαιρετική σχέση ποιότητας τιμής πάντως αμαυρώνεται από μια λίστα κρασιών που αν και δεν είναι υπερτιμολογημένη διαθέτει (δυστυχώς) ελάχιστες οικονομικές προτάσεις.
Προφανώς η κουζίνα της Ντίνας Χάλαρη δεν θα αλλάξει όσα χρόνια και να περάσουν. Μια κουζίνα κλασικού μαγέρικου, όπου σε σχεδόν εξευτελιστικές τιμές προσφέρει τόνους –κυριολεκτικά και μεταφορικά!- γλυκοφάγωτης, πληθωρικής, σπιτικής νοστιμιάς. Βέβαια η Παλιά Φάβα χρησιμοποιεί πρώτες ύλες που συνήθως δεν βρίσκονται σε μαγαζιά αυτής της φυσιογνωμίας και επιπέδου τιμής, ενώ παράλληλα το ίδιο ξεχωριστή είναι και η μαστοριά στο τηγάνι. Τα τελευταία μάλιστα εξηγούν γιατί τα πιάτα ψαρικών απολαμβάνουν το ίδιο σουξέ όσο τα ποθητά μαγειρευτά! Πότε όμως θα φύγει επιτέλους η Παλιά Φάβα από αυτή την λίστα; Όταν βρεθεί επαρκής αριθμός από ταβερνάκια με μεγάλο “Τ” όπως είναι αυτό το διαμάντι του Παλαιού Φαλήρου. Δηλαδή ποτέ!
Αχαιών 38, Παλαιό Φάληρο, 210 931199.
Ιζαμπέλα.
Η πανδημία και η αναζήτηση νέας στέγης μου στέρησαν για σχεδόν 2 χρόνια την σοφή νοστιμιά της αρμένικης κουζίνας της Ιζαμπέλας Μπογκοσιάν και του κρητικού συζύγου της Στέλιου. Όμως το 2023 τους βρήκε στην Δραπετσώνα, να κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά: να μαγειρεύουν με ζεστασιά και ψυχή! Εμπνευσμένη από την γιαγιά της, η Ιζαμπέλα πατά πάνω στα καλά υλικά και τα άψογα ψησίματα για να μπολιάζει τα πιάτα με εντυπωσιακή φρεσκάδα, ισορροπία και απρόσμενη για την απλότητά των συνταγών φινέτσα. Έτσι γνώριμες συνταγές της ΝΔ Ασίας (όπως το Χούμους, το Λαχμαντζούν ή το Κεμπάπ) αποκτούν ένα haut cuisine άγγιγμα. Η μουσική πάντως δεν θα αρέσει σε όλους, ενώ τα ρούχα θα απαιτήσουν (τους χειμερινούς μήνες) πλυντήριο για όλους!
Ιζαμπέλα, Αναπαύσεως 36, Δραπετσώνα, 215 5056083.
Ουζερί των Ναυτικών.
Φέτος ήμουν προϊδεασμένος και για τον Αυγουστιάτικο πανζουρλισμό της Νάουσας αλλά και για το εξαιρετικό φαγητό που προσφέρει αυτή η ιστορική ψαροταβέρνα που βρίσκεται στο κέντρο του χαμού. Το ότι όμως η όλη εμπειρία δεν ήρθε σαν ένα πολιτισμικό σοκ –όπως πέρυσι – καθόλου δεν στέρησε πόντους απόλαυσης και βαθμολογίας. Ίσως η διαστροφή του κριτικού θα έπρεπε να είχε φέρει στο τραπέζι μας κάποιο από τα φουσκωμένα πιάτα με ζυμαρικά και οστρακόδερμα, κάτι που συνέβαινε στο 99% των τραπεζιών που περιέβαλαν το δικό μας. Όμως ποιός μπορεί να αντισταθεί στο ηδονιστικό ζουμί της ολόπαχης σαρδέλας, την καπνιστή μαγεία του ψημένου στην εντέλεια γαλέου, την τέλεια κρουστότητα του χταποδιού ή τη ζωντάνια των βραστών; Σίγουρα πάντως όχι εγώ!
Νάουσα Πάρου, 2284051662.
Το Καταφύγιο.
Ίσως οι γνώστες της περιοχής των Καλαβρύτων να ξέρουν άλλες 100 εξοχικές ταβέρνες εφάμιλλες ή και καλύτερες του Καταφυγίου. Ίσως άλλοι να υποστηρίξουν ότι το να τοποθετήσεις σε αυτή τη λίστα ένα μαγαζί κρίνοντας από 3 μόλις πιάτα είναι τουλάχιστον επιπόλαιο. Όμως το καταφύγιο χρησιμοποιεί νοστιμότατες πρώτες ύλες, τις χειρίζεται με ευαισθησία και προσφέρει ένα τρομακτικά νόστιμο, χορταστικό και χαμηλά τιμολογημένο φαγητό. Δοκιμάστε τα πεντανόστιμα, τέλεια βρασμένα χόρτα, τον κόκορα που κόβει την ανάσα με την μαύρη γεύση του υπενθυμίζοντας ότι το εν λόγω πτηνό ουδεμία σχέση με τις λευκές πεντάνοστες εκδοχές που εντυπωσιάζουν τους ιθαγενείς στην πρωτεύουσα και την ανακουφιστική βραστή γίδα και θα συμφωνήσετε μαζί μου: 3 πιάτα αρκούν!
Όσο μεγαλώνω τόσο η θεατρικότητα της υψηλής εστίασης με ρίχνει σε κατάθλιψη. Και το καλύτερο φάρμακο του ’23 για την αντιμετώπισή της ήταν η Fuga! To εστιατόριο στον κήπου του Μεγάρου μουσικής Αθηνών μου έχει προσφέρει και παλαιότερα συγκινήσεις, όμως ποτέ δεν ήταν τόσο σταθερό και τόσο ουσιαστικό όσο είναι με τον υπέροχο Μίλτο Κώτση στο πόντιουμ! Παρόλη της πολυσυλλεκτικότητα του, το μενού –που προτρέπει σε μοίρασμα- είναι αξιοσημείωτα “δεμένο”, υπηρετώντας στον ύψιστο βαθμό την ιδέα του νόστιμου, εξωτικού και τολμηρού φαγητού. Περιβάλλον, σέρβις και κρασί συνδράμουν στην ευχαρίστηση, ενώ η επιμονή στην αριστερή σελίδα του καταλόγου –που περιέχει και τα δυνατότερα πιάτα- οδηγεί σε έναν αναπάντεχα χαμηλό λογαριασμό!
There are few noteworthy culinary surprises of 2023, but a lot of themises (memories, as the poets of Lemnos would say) of destinations that offer excellent food. Obviously, I understand the need of foodies to try new things and to proudly claim that they have visited the “talk of the town” restaurant. But in the end, food is more similar to wine, and the timelessness that the latter represents, than we think. And stability and consistency are virtues that – even if most Greeks completely ignore them in favor of trendy bubbles – require passion, dedication and hard work.
On the other hand, the fine dining concept requires special skills on different levels in order not to become boring and tiring – at least to my misery eyes! – something which is increasingly rare. Not “haut cuisine” therefore for me on my Best of 2023 list, but delicious, unpretentious yet wise food!
Vasilainas.
The Michelin-rated restaurants that I visited in 2023 offered me remarkable fine dining experiences but were unable to touch my emotional culinary chords. Vasilainas with the capable Manos Garnelis at the helm, on the other hand, may not be competitive in …grande table terms, but it juxtaposes an admirable consistency from plate to plate, an exemplary balance of flavors, flawless cooking times, perfect (finally!) salt and an unfathomable ability to make you clearly distinguish every single ingredient in each of his recipes. The most relaxed, substantial and correctly priced haute cuisine that I have encountered in Athens, even if the menu requires a refresh!
Vassilenas, 13 Vrasida Str, Athens, 210 7210501.
Zohos.
Zohos is definitely the most pleasant surprise of 2023, since it combines almost all the elements that make up the concept of «high, affordable gastronomy». Located in the beautiful atrium of Electra Palace, it exudes casual luxury but also an air of haut cuisine. Chefs Sakis Venetis and Haris Antonopoulos theoretically are «selling» meze, but in practice they infuse the abundant deliciousness of their dishes with complex textures, taste complexity and culinary excellence. However, they do it at meze prices, which gives Zohos my 2023 Best Buy Award. This excellent value for money is, however, marred by a wine list that, while not overpriced, has (unfortunately) few low price labels.
Obviously, Dina Halari’s kitchen will not change no matter how many years pass. A kitchen of a classic, casserole –based tavern, where at almost humiliating prices it offers tons – literally and figuratively! – of yummy, exuberant, home-made food. Of course, Palia Fava uses ingredients of such quality that is usually not be associated with restaurants of this type and price level, while at the same time offers noteworthy frying skills. The latter even explain why fish dishes enjoy the same success as its delicious stews! So there is only one question left: when will Palaia Fava finally be excluded from this list? The answer is “when I find a sufficient number of taverns, be written with a big «T» like this gem in Palaio Faliro”. And that means “never”!
38 Achaion Str., Paleo Faliro, 210 931199.
Isabella.
The pandemic and the search for a new venue deprived me for almost 2 years of the wise deliciousness of the Armenian cuisine of Isabella Boghossian and her Cretan husband Stelios. But 2023 found them in Drapetsona, doing what they know so well: cooking with heart and soul! Inspired by her grandmother, Isabella treads on good ingredients and perfect grilling to infuse the dishes with impressive freshness, balance and unexpected finesse for the style of cuisine. Thus, familiar SW Asian recipes (such as Hummus, Lakhmanjun or Kebab) acquire a haut cuisine touch. However, not everyone will like the music, while everyone’s clothes will require washing (in the winter months)!
36 Anapafseos Str, Drapetsona, 215 5056083.
Ouzeri ton Nautikon.
This year I was preconceived both for the August madness at Naoussa and the excellent food offered by this historic fish tavern located in the center of Naoussa’s old harbor. However, the fact that the whole experience did not come as a culture shock – like last year – did not deprive it of enjoyment and rating points. Perhaps the reviewer’s perversion should have brought one of the overfilled of pasta and shellfish plates to our table, which was the case at 99% of the ones surrounding ours. But who can resist the hedonistic juiciness of the full fat sardine, the smoky magic of the grilled galeos, the perfect chewiness of the octopus or the crunchiness of the boiled vegetables and greens? Certainly not me anyway!
Naoussa Paros, 2284051662.
To Katafygio (The Shelter).
Perhaps the connoisseurs of the Kalavryta area know of another 100 country taverns similar to or even better than Katafygio. Others might argue that putting a restaurant on this list based on just 3 dishes is frivolous to say the least. But this lodge uses delicious raw materials, handles them with sensitivity and offers a frighteningly tasty, heart-filling and low priced food. Try the mouth-watering, perfectly cooked wild greens, the breathtaking black-flavored rooster reminding you that the bird in question is no relation to the white, flavourless versions that impress the natives in the capital, and the comforting boiled goat and you’ll agree with me: 3 dishes are enough!
15 km of the Pountas-Kalavryton provincial road, Diakopto, 26910 97292.
Fuga Resturant.
The older I get the more the pretentiousness of fine dining depresses me. And the best medicine of ’23 to deal with it was Fuga! The restaurant in the garden of the Athens Concert Hall has given me nice gastronomic experiences in the past, but it was never as stable and as meaningful as it is with the wonderful Miltos Kotsis on the podium! Despite its multi culti influences, the menu – which encourages sharing – is remarkably «bondied», serving to the highest degree the idea of delicious, exotic and daring food. Environment, service and wine contribute to the pleasure, while ordering based on the left page of the catalog – which also contains the strongest dishes – leads to a surprisingly low bill! My Restaurant of the Year!
Fuga, 1 Kokkalis Str., Music Hall Athens, Athens, 210 7242979.
Όσο γερνάω και παραξενεύω τόσο λιγότερη ευχαρίστηση λαμβάνω από την θεατρικότητα της υψηλής γαστρονομίας. Μάλιστα μόνο και μόνο η ιδέα μιας ντουζίνας σταδίων που θα καταφθάνουν στο τραπέζι για πάντα, συνοδευόμενα μάλιστα από μια ντουζίνα επικών εξηγήσεων από το σέρβις περί της “συνάντησής” μου με διάφορα elements που υπάρχουν πάνω, κάτω και ενδιάμεσα του πιάτου, είναι ικανή να με ρίξει σε μελαγχολία.
Από την άλλη όμως δεν είμαι διόλου διατεθειμένος να απαρνηθώ την φινέτσα, την πολυπλοκότητα, την σαφήνεια των υλικών και κυρίως την σωστή ροή η οποία για μένα αποτελεί το απόλυτο θεμέλιο της γαστρονομίας.
Και εδώ έρχεται η Fuga για να μου προσφέρει όλα τα παραπάνω και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που μου είναι εξίσου ελκυστικό τόσο το καλοκαίρι όσο και τον χειμώνα αλλά και σε μια εκπληκτική τιμή που ξεκινά από τα 35€ χωρίς το κρασί.
Το μενού της Fuga προτρέπει για μοίρασμα και είναι πολυσυλλεκτικό από πλευράς δημιουργών. Τα πιάτα του Μίλτου Κώτση και της Yuka Aoyama συμπληρώνονται από Ιβηρικές πινελιές και παρά την φαινομενική ετερογένεια για την οποία σε προϊδεάζουν υπηρετούν με συνέπεια και γευστική συνοχή μια ιδέα: αυτήν του νόστιμου, εξωτικού και τολμηρού φαγητού. Μάλιστα η μόνιμη παρουσία του πρώτου στην κουζίνα –αν και η δεύτερη συχνά- πυκνά απαρνιέται το Λονδίνο για τον κήπο του Μεγάρου!- εγγυάται και μια αξιοζήλευτη σταθερότητα, την οποία είχα την δυνατότητα να πιστοποιήσω σε τρία σχετικά κοντινά μεταξύ τους μαγευτικά δείπνα.
Υποθέτω ότι το sushi και οι αέρινα τηγανισμένες tempura θα έχουν την τιμητική τους στις προτιμήσεις των πελατών, ωστόσο τα διαμάντια κρύβονται στα Small dishes (που δεν είναι διόλου small) και στα Hot plates (που δεν είναι απλά ζεστά αλλά γαστρονομικά καυτά)! Στα πρώτα περιλαμβάνονται το πολύπλοκα γήινο Steak tartare, το ξεμυαλιστικά εξωτικό Salmon karashi sumiso, το εκφραστικό μαγιάτικο Crudo hamachi και το υπερ-ντελικάτο χτένι Shimofuri hotate. Στα δεύτερα η υπερτροφοδοτούμενη με umami παλαμίδας μελιτζάνα (Eggplant) και η upper echelon Αγγινάρα με γκρέιπφρουτ.
Eggplant with bonito flakes (photo: Popi Wallick)
Βέβαια τα φοβερά και τρομερά δεν τελειώνουν εδώ, τουλάχιστον όσο η εποχικότητα επιτρέπει την γευστική ακροβασία στη Duck & Watermelon Salad, το φαγκρί τα βρίσκει τόσο μοναδικά με το πράσινο curry στο Sea bream και ο Black Cod αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην αλμυρή γλύκα του miso μελιού και την αψάδα της πικλαρισμένης ρέβας.
Με των χαμηλών τόνων αλλά υψίστων ικανοτήτων Μίλτο Κώτση στο τιμόνι η Fuga αποδεικνύει ότι το ύψιστης ποιότητας φαγητό δεν χρειάζεται ούτε να είναι κουραστικό ούτε να είναι ακριβό αλλά και ότι o οδηγός Michelin έκανε για μια ακόμα φορά λάθος.
Με (μεγάλη) διαφορά το καλύτερο εστιατόριο που έφαγα το 2023. Και η χρονιά τελειώνει!
The older and weirder I get, the less pleasure I get from the theatrics of haute cuisine. In fact, just the idea of a dozen stages that continue to arrive at the table forever, accompanied by a dozen epic explanations from the waiters about my future «meeting» with various elements that are on the top, the bottom or the middle, is capable of cast me into melancholy.
But on the other hand, I am not at all willing to give up the finesse, the complexity, the straightforwardness of the ingredients and above all the correct flow which for me is the absolute cornerstone of gastronomy.
And here comes Fuga restaurant to offer me all of the above, in an environment that is equally attractive to me both during summer and winter but also at an amazing price that will start from €35 without wine.
Salmon karashi sumiso (photo: Popi Wallick)
Fuga’s menu prefers companies that are willing to share and has different influences and creators. Most of the dishes are from Miltos Kotsis and Yuka Aoyama, with the rest having an Iberian touch; but despite the apparent heterogeneity in theory, they consistently serve one idea in practice: that of delicious, exotic and …risky food. Despite these fragile balance , the permanent presence of the former in the kitchen – although the Japanese chef often renounces London for the garden of Athens΄s Music Hall! – guarantees an noteworthy stability, which I am confident to confirm after three enchanting dinners.
I guess sushi and airy tempura will have the lion΄s share in orders, however the gems are hidden in Small dishes (which are not small at all) and Hot plates (which are not just hot but culinary hot) sections of the cataloge! The former include the complexly earthy Steak tartare, the mind-blowing exotic Salmon karashi sumiso, the expressive amberjack Crudo hamachi and the ultra-delicate Shimofuri hotate scallop. The latter, the umami orgy of – bonito- supercharged eggplant (Eggplant) and the upper echelon dish of Artichoke with grapefruit.
Of course the awesome offers doesn’t end here, at least as long as the seasonality allows for the flavor acrobatics in the Duck & Watermelon Salad, the fish continue its terrific relation with the green curry in the Sea bream and the Black Cod oscillates between the salty sweetness of the miso honey and the pickled turnip.
With the low-profiled but highly-skilled Miltos Kotsis at the helm, Fuga proves that the haut cuisine does not have to be tiring or expensive as well as that the Michelin guide was once again wrong.
By far the best restaurant I visited in 2023. And the year is coming to an end!
Fuga, 1 Kokkalis Str., Music Hall Athens, Athens, 210 7242979.
Το κέντρο της τουριστικής Αθήνας προσφέρεται για ένα μεζεδοπωλείο που το λεν Ζοχός, ακόμα και αν αυτό βρίσκεται σε ένα από τα πιο λαμπερά ξενοδοχεία της πόλης. Όμως μην έχετε την ψευδαίσθηση το Zohos θα είναι ένας απλός χώρος που θα σερβίρει μια ταραμοσαλάτα τοποθετημένη στο πιάτο με κορνέ η μια πίτα γύρο από μαύρο χήρο και θα χρεώνει μια περιουσία.
Από την μία αν και βρίσκεται στο αίθριο του Electra Palace εκμεταλλεύεται την ευρυχωρία του για να εκπέμψει μια casual πολυτέλεια, ενώ από την άλλη ο Executive chef Σάκης Βενέτης και ο chef de cuisine Χάρης Αντωνόπουλος έχουν πολλές (γαστρονομικές) εικόνες και το αποδεικνύουν. Έτσι θα πρέπει κανείς να δει το Zohos ως ένα υψηλού επιπέδου εστιατόριο με εκλεκτά ελληνικά υλικά, κάτι που φροντίζει να υπενθυμίζει σε κάθε πιάτο και μπουκιά.
Ανεξαρτήτως αν προτάσσεται η ένταση του Γαύρου Μαρινάτου με χόρτα, η φινέτσα του Καπνιστού Χελιού, η ποιοτική πληθωρικότητα της Κρεμμυδόπιτας Καρπάθου με προσούτο προβατίνας, η πολυπλοκότητα του εκπληκτικού Ψητού Καλαμαριού με ρεβιθάδα Σίφνου (ένα 2άστερο σε γεύση πιάτο!) ή η σπαρταριστή αίσθηση που δίνουν τα Φασολάκια με σύγκλινο τόνου τα πιάτα είναι φορτωμένα με εξαιρετικές τεχνικές και περίσσια νοστιμιά, εντυπωσιάζοντας στο στόμα όσο και στο μάτι.
Ακόμα και τα λιγότερο δυνατά πιάτα χάνουν το παιχνίδι στις λεπτομέρειες, ωστόσο οι σχετικά επίπεδες Τυροκροκέτες Μπακαλιάρου ή η ανισόρροπη Λούζα Τήνου με πεπόνι και Τσαλαφούτι είναι προτάσεις που πολλά εστιατόρια θα ήθελαν να έχουν στον κατάλογό τους.
Ακόμα πιο αξιέπαινο πάντως είναι ότι αυτή η μεστή εμπειρία προσφέρεται σε εξαιρετικές τιμές, μια και σχεδόν όλα τα πιάτα κυμαίνονται από 10-15€. Και δεν μιλάμε για 2 μπουκίτσες που θα σε αναγκάσουν να “φορτώσεις” πιάτα προκειμένου να χορτάσεις αλλά ωραιότατες μερίδες που ίσως οι Menu degustation φωτογραφίες να μην μπορούν να αποδώσουν.
Green Beans (photo Popi Wallick)
Έτσι δύσκολα ο λογαριασμός θα ξεπεράσει τα 30-40€, τιμή που προσδίδει στο Zohos μια Best Buy διάσταση που δεν περιορίζεται στην ξενοδοχειακή γαστρονομική αγορά. Έτσι λαβή για γκρίνια θα δώσει μόνο η λίστα κρασιού, η οποία αν και είναι λίαν ενδιαφέρουσα και λογικά τιμολογημένη προσφέρει ελάχιστες προσιτές επιλογές.
Η πιάτσα που έχει δημιουργηθεί κάτω από την Φιλελλήνων είναι ιδιαίτερα καυτή και πολυδιαφημιζόμενη, ωστόσο προσφέρει ελάχιστες εξαιρετικές επιλογές και πολλές μέτριες. Και το Zohos με το ακαταμάχητο πακέτο του σίγουρα κατέχει περίοπτη θέση ανάμεσα στις πρώτες!
The center of touristic Athens lends itself to a meze –tavern called Zohos, even if it is located in one of the city’s most glamorous hotels. But don’t assume that Zohos is a plain venue that serve taramosalata with a cornet or pita gyro with black pig and charge a fortune.
On the one hand, it takes advantage of its spaciousness to radiate a casual luxury despite the fact that it is located in the atrium of Electra Palace, while on the other hand, both executive chef Sakis Venetis and chef de cuisine Haris Antonopoulos have a remarkable (culinary) back up and prove it. So Zohos should rather be seen as a top-notch restaurant using fine Greek ingredients, something that it reminds to us in every dish and bite.
Regardless of whether the dishes are exhibiting the intensity of the Marinated Anchovies with wild greens, the finesse of the Smoked Eel, the classy generosity of the Onion Pie with mutton prosciutto, the complexity of the amazing Grilled Squid with chickpeas puree from Sifnos (a 2-star flavor dish!) or the vivid Green Beans with smoked tuma, dishes they are loaded with excellent techniques and excess deliciousness, impressing the mouth as well as the eye.
Marinated Anchovies (photo Popi Wallick)
Even the weakest dishes, for example the relatively flat Cod Croquettes or the unbalanced Louza Ham with pickled melon and soft cheese, were not only just missed the details but also there are suggestions that many restaurants would like to have on their menu.
Even more commendable, however, is that this tasteful experience is offered at excellent prices, as the majority of dishes range from 10-15€. And we are not talking about 2 mouthfuls that will force you to order countless dishes in order to feel full, but more than enough portions that the menu -degustation photos cannot convey.
So the bill will hardly exceed €30-40, a price that gives Zohos a Best Buy distinction that is not only limited to the hotel culinary competition. So the only reason for grumbling is the absence of many affordable labels in a wine list that otherwise is both interesting and reasonably priced.
The piazza that has been formed under Filellinon Street is overly hot and hyped, yet it offers few great choices and many mediocre ones. Zohos with its irresistible package certainly ranks prominently among the first!
Η θέα στην Ακρόπολη αποτελεί συγχωροχάρτι για κακό φαγητό, ερασιτεχνικό σέρβις και παραφουσκωμένες τιμές, όμως το Point A φαίνεται ότι αποτελεί μια υπέροχη εξαίρεση! Έχοντας σαν “έδρα” το ρετιρέ του ξενοδοχείου Herodion, το Point A κατ’ αρχήν ντουμπλάρει την μαγεία αφού εκτός του ότι …αγγίζει τον Ιερό βράχο σου επιτρέπει επίσης σχεδόν να διαβάσεις τα ταμπελάκια των γλυπτών του μουσείου της Ακρόπολης!
Όμως ακόμα και ένα black out του φωτισμού αμφοτέρων μια νύχτα χωρίς καθόλου φεγγάρι δεν θα ήταν ικανό να αποτρέψει την επίσκεψη· και ο λόγος δεν άλλος από το εξαιρετικό φαγητό που προσφέρει ο Σπύρος Μπελβάνης, με την αρωγή του Χρύσανθου Μανωλόπουλου.
Είτε κανείς επιλέξει το εντυπωσιακό Finger Food στον χώρο του bar είτε το φαγητό από το σφικτό μενού στον χώρο του εστιατορίου, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φάει καλά. Για μένα πάντως ήταν η σειρά του δεύτερου, με την πληθωρικότητα να αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό του γεμάτου μεσογειακές επιρροές καταλόγου.
Η παραπάνω αίσθηση όμως ουδόλως υποδηλώνει ότι το φαγητό είναι βαρύ, με πιάτα όπως η μοσχοβολιστή Πλιγουροσαλάτα, η δαντελένια Σπανακόπιτα, η τρυφερή Τερίνα Αρνιού και τα σχεδόν εξωτικά Χοιρινά Μάγουλα να προσφέρουν πειστικές όσο και νόστιμες αποδείξεις.
Από την άλλη υπήρχαν και κάποιες “κακοτεχνίες” όπως το υπερβολικό αλάτι στην Μανέστρα ή η σχετικά επίπεδη γεύση της Τάρτας Φάβας. Όμως ακόμα και εκεί το τέλειο μαγείρεμα του ροφού και του ζυμαρικού όπως και η τέλεια κάσα δεν επιτρέπουν στην γκρίνια να κρατήσει παρά δευτερόλεπτα!
Έτσι στο τέλος πλέον αδύναμος κρίκος αποδεικνύονται τα γλυκά, όχι πάντως λόγω της ποιότητας και των τεχνικών αλλά λόγω της βαρυφορτωμένης παρουσίασης και των επιλογών αυτών καθαυτών.
Σε κάθε περίπτωση το ισοζύγιο είναι θετικό, με την ζυγαριά να γέρνει ακόμα περισσότερο λόγω της λίαν αξιόλογης λίστας κρασιών, του ιδανικά ανάλαφρου σέρβις αλλά και των πολύ καλών για το location τιμών που επιτρέπουν ένα δείπνο με 50€/άτομο χωρίς κρασί.
Αναμφίβολα λοιπόν το Point A εκφράζει την εξαιρετική πλευρά της εξαιρετικής θέας!
A Point, Herodion Hotel, Ροβέρτου Γκάλι 4, Αθήνα, τηλ. 2144025700.
The Acropolis view is an excuse for bad food, unsatisfactory service and inflated prices, but Point A seems to be a wonderful exception! Located at the rooftop of the Herodion hotel, Point A basically doubles the magic since, apart from touching the Holy Rock, it also allows you to almost read the signs of the sculptures of the Acropolis museum!
photo: Popi Wallick
But even a black out of the lighting of both on a night without any moon would not be able to postpone a visit• and the reason is none other than the excellent food offered by Spyros Belvanis, with the consulting of Chrysanthos Manolopoulos.
Whether one chooses the impressive finger food in the bar area or the food from the relatively small menu in the restaurant area, the only certain thing is that one will eat well. For me, however it was the latter’s turn, with voluptuousness being a common characteristic of the Mediterranean-influenced dishes.
The above feeling, however, in no way suggests that the food is heavy, with dishes such as the aromatic Bulgur Salad, the delicate Spinach Pie, the tender Lamb Terine and the almost exotic Pork Cheek providing convincing as well as delicious evidence.
On the other hand, there were also some minor «imperfections» such as the excessive salt in the Orzo or the relatively flat taste of the Fava Tart. But even there the perfect cooking of both dusky grouper and pasta as well as the thinness of the tart case do not allow the niggle to last more than seconds!
So in the end, the desserts prove to be the weakest link, not because of the quality and techniques, but because of the overwhelmed presentation and the choices as such.
In any case, the balance is positive, with the scale tipping even more due to the very respectable wine list, the fresh service and the very good prices –considering the location -that allow a dinner for €50/person without wine.
So undoubtedly Point A expresses the extraordinary side of the extraordinary view!
A Point, Herodion Hotel, 4 Robertou Gali, Athens, tel. 2144025700
Πολυδιαφημισμένο το Manouka, με διάφορους φανταχτερούς χαρακτηρισμούς να επιχειρούν τον προσδιορισμό του. Θα παραμείνω στο Day & Night Gastro Bar όχι επειδή είναι ο πλέον ακριβής αλλά αυτός που συναντά κανείς στην σελίδα της επιχείρησης στο Facebook.
Εβρισκόμενο στον 7ο όροφο του ξενοδοχείου Utopia, σου προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι με το ένα χέρι θα πιάσεις την Ακρόπολη και με το άλλο τον Λυκαβηττό, μιας και η θέα είναι υπεράνω κριτικής και περιγραφής. Όμως αν αυτό το άγγιγμα στην κυριολεξία παραμένει ουτοπία 1 φορά, η πιθανότητα να φας καλά στο Manouka παραμένει ουτοπία 1000δες!
Έχει πολύ πλάκα να τρως φαγάκι από τα χέρια των …τρομερών παιδιών του Master Chef, στην προκειμένη περίπτωση από αυτά της Marina Ntemollai. Ειδικά αν συγκρίνεις την αχαλίνωτη δημιουργικότητα και την τεχνική αρτιότητα που διαθέτουν στην εκπομπή –και η οποία θα έκανε ακόμα και τον Pierre Gagnaire να απαρνηθεί την μαγειρική και να το ρίξει στην κομπολογοποιία- με αυτές που έχουν να επιδείξουν σε μια πραγματική κουζίνα.
Και διόλου δεν πειράζει όταν μετά από όλη αυτή την τηλεοπτική haut gastronomie μαγειρεύεις ένα απλό φαγάκι· ούτε το ότι έχεις αντικαταστήσει την ύψιστη ζωγραφική ενός Juan Miro στο πιάτο με στήσιμο το οποίο υπολείπεται αυτού μιας απλής μαγείρισσας σε ελληνικό ημιορεινό χωριό. Αυτό που πειράζει είναι ότι η γεύση του υπολείπεται σκάλες του τελευταίου!
Η πρώτη απτή απόδειξη ήρθε με την μορφή της πλέον άνοστης (οπτικά και γευστικά) Ελληνικής σαλάτας που έχω φάει ποτέ και η δεύτερη με αυτήν μιας άψητης Πρασσόταρτας. Έτσι και αλλιώς φαντάζομαι ότι ένα βαρύ πιάτο με υλικά εκτός εποχής δεν είναι και η καλύτερη επιλογή για μια καλοκαιρινή τουριστική Αθήνα, όμως η “άσπρη” παρουσία της κάσας που θρυμματίζεται σε κάθε κουταλιά αποκλείοντας κάθε παιχνίδι υφής δεν θα ήταν ούτε για μια χειμωνιάτικη!
Πάντα εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, το οποίο ήρθε με την μορφή ενός κακοσχηματισμένου, λαδοπιωμένου όγκου οβάλ σχήματος, αρτυσμένου με μια κουταλιά μαρμελάδας. Ως Κροκέτα Μουσακά αναφερόταν στον κατάλογο και η γεύση του έκανε τον Κόκορα Κοκκινιστό να φαντάζει βάλσαμο! Βέβαια κανείς αναλογίζεται πόσο δύσκολο είναι να προσφέρεις ένα τόσο άνοστο πιάτο που περιέχει υλικά όπως τα σκιουφιχτά μακαρόνια, τη λιαστή ντομάτα, τη σάλτσα κοκκινιστού και την γραβιέρα! Όμως τουλάχιστον το πουλί –σερβιρισμένο φυσικά σε μορφή μπαλοτίνας όπως κάθε fan του Master Chef μπορεί εύκολα να υποθέσει!- ήταν επαρκώς ζουμερό.
Η άψητη τάρτα παρουσιάστηκε με τέτοιο τρόπο από το σέρβις που είχες την εντύπωση ότι ήταν άποψη της σεφ, με αυτή την αντίληψη του under cooked των ζυμών –που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μια εναλλακτική ονομασία του μαγαζιού- να επανεμφανίζεται και στα επιδόρπια. Έτσι τα πνιγμένα στην σοκολάτα σουδάκια του Προφιτερόλ ήταν τόσο μαλακά που έδιναν γλιστερή αίσθηση, ενώ τα καραμελωμένα φουντούκια που περιέγραφε ο κατάλογος ήταν τόσο εξαφανισμένα που δεν θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν ούτε από την Αγγελική Νικολούλη!
Κερασάκι στην τούρτα ο λογαριασμός, αφού αν και τα 4 άτομα περιοριστήκαμε σε 3 κυρίως πιάτα, 1 γλυκό και 1 φιάλη από το φθηνότερο κρασί του καταλόγου δεν αποφύγαμε το φλερτ με τα 200€ (!), ποσό υπεραρκετό για να μας προσφέρει μια υπέροχη εμπειρία σε κορυφαία εστιατόρια όπως η Fuga ή ο Βασίλαινας.
Αν πάντως είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε περίπου 70€ / άτομο για ένα κορυφαίο αγνάντι το Manouka θα σας το προσφέρει απλόχερα. Μάλιστα θα λάβετε σαν bonus και ένα δείπνο· φυσικά undercooked!
Manouka is a much hyped place on the 7th floor of the Utopia hotel and various flashy definitions have been used in an attempt to describe it. I’ll stick to Day & Night Gastro Bar not because it’s the most accurate but the one you can find on the company’s Facebook page.
Its gifted location gives you the illusion that you will grasp the Acropolis with one hand and the Lycabettus hill with the other, since the view is beyond criticism and description. But if this “touch” literally remains a utopia 1 time, the chance to eat well at Manouka remains a utopia 1000 times!
It’s a lot of fun to experience food from the hands of the …terrible children of Master Chef, in this case from those of Marina Ntemollai. Especially if you compare the unbridled creativity and technical excellence they possess on the TV show – which would force even Pierre Gagnaire to abandon cooking and become a komboloy-maker- with those in a real kitchen!
And it doesn’t matter at all when after all this TV haut gastronomie you choose to cook simple food; nor that you have replaced a Juan Miro-like dish presentation with one that falls short of that of an average-skilled goodwife of a Greek semi-mountainous village. What’s annoying is that its taste falls short of the last one!
The first direct evidence came in the form of the most uninspired Greek salad I have ever tasted and the second in the form of an uncooked Leek tart. In any case, I assume that a heavy dish with out-of-season ingredients is not the best choice for a summer touristic Athens, but the «white» presence of the case that crumbles in every spoonful -excluding any play of texture- would not be an acceptable one even for a winter …edition!
Always the enemy of evil is the worst, which came in the form of a misshapen, oily, oval-shaped mass, decorated with a spoonful of jam. It was mentioned in the catalogue as Moussaka croquette and its taste made even Kokora Kokkinisto seems like a balm! Of course, one wonders how difficult it is to offer such a flat taste when you had used ingredients such as skewficht pasta, sun-dried tomato, red sauce and gruyere! But at least the bird – served in the form of a ballotine as every Master Chef fan can imagine! – was fairly juicy.
The uncooked tart was presented in such a way by the service that you got the impression that it was the chef’s point of view. And this “under cooked dough” perception – which could be a source of inspiration for an alternative name for the restaurant – was reappearing in the desserts. So the chocolate-drenched Profiterole choux were so soft that they gave a slippery feeling, while the caramelized hazelnuts that were written in the menu were so disappeared that they could not have been discovered even by Angeliki Nikolouli!
The bill is icing on the cake, since even though the 4 of us limited ourselves to 3 main courses, 1 dessert and 1 bottle of the cheapest wine of the list, we did not avoid flirting with €200 (!). An amount of money that is more than enough for a wonderful experience in some of Athens’s top restaurants such as Fuga or Vasilainas.
However, if you are willing to sacrifice around €70/person for a terrific view, Manouka will offer you a dinner as a bonus. Undercooked of course!
Δεν συνηθίζω να γράφω συχνά για προϊόντα, εκτός αν κάτι πραγματικά ξεχωριστό βρεθεί στο πιάτο μου. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή η καπνιστή πέστροφα saumonee από τον Ορχομενό. Εκεί, ο Πέτρος Δήμος εκμεταλλεύεται τα πεντακάθαρα νερά του ποταμού Μέλανα που τροφοδοτείται από τις πηγές των Τριών Χαρίτων στον Παρνασσό για να εκθρέψει τις πέστροφές του, ενώ καπνίζει παραδοσιακά τα πανέμορφα χρυσο-ρόζ ψάρια με ξύλα οξιάς.
Είναι πολύ δύσκολο να βρεθείς μπροστά σε μια κακή καπνιστή πέστροφα, όμως είναι ακόμα δυσκολότερο να απολαύσεις μια πραγματικά καλή. Άλλες φορές το κρέας έχει στεγνώσει, άλλες φορές μυρίζει έντονα και άλλες είναι υπερβολικά καπνισμένο. Όμως το προϊόν που παραγωγού από την Βοιωτία καταφέρνει να ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην λιπαρότητα και την αφυδάτωση, διαθέτει πολύ ντελικάτη γεύση ενώ το κάπνισμα διεκδικεί όσκαρ για την λεπτότητα και την απουσία ακόμα και ης παραμικρής πικράδας.
Αλάτι, ξύλο οξιάς, ένα υπέροχο ψάρι και 54 χρόνια εμπειρίας προσφέρουν μια μινιμαλιστική απόλαυση που κατ’ αρχήν σας προτείνω να δοκιμάσετε σκέτη με το πιρούνι βουτηγμένο σε ελάχιστο (ανάλογης ποιότητας) έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Φυσικά μπορούν να ακολουθήσουν μπαγκέτες, πένες με άνηθο, πατατοσαλάτα με σχοινόπρασο και άλλα. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα καταφέρετε να αντισταθείτε στο straight!
I don’t often write about gourmet products unless something really special is on my plate. One such case is this smoked trout saumonee from Orchomenos. There, in the foothills of mount Parnassos, Petros Dimos takes advantage of the crystal clear waters of the river Melanas which is fed by the springs of the Three Graces to farm his trout, while he traditionally smokes the beautiful pink-gold coloured fish with beech wood.
It is very difficult to find yourself in front of a bad smoked trout, but it is even more difficult to enjoy a really good one. Sometimes the meat is dried out, sometimes it smells overly fishy, and sometimes it’s too smoky. But the producer of Viotia manages to balance perfectly between oiliness and dryness, has a very delicate taste, while smoking claims an Oscar for its delicacy and the absence of even the slightest hint of bitterness.
Salt, beech wood, a wonderful fish and 54 years of experience result in a fine quality, highly enjoyable gastronomic product that is recommended to be tested just with a fork dipped in a little extra virgin olive oil (of a similar quality). Of course smoked trout can be added to baguettes, penne with dill, potato salad with chives and other recipes. All the above provided you manage to resist the trout straight!
simosgeorgopoulosblog 